Dit jaar wordt de 100ste verjaardag gevierd van grootmeester van de Negende Kunst, Ridder Marc Sleen, alsook de 75ste verjaardag van zijn bekendste personage Nero. In heel het land wordt dit gevierd met tentoonstellingen, wandelingen, uitzonderlijke uitgaven en natuurlijk een wafelenbak.

Laten we even stilstaan bij de tentoonstelling ‘Een eeuw in verandering’ die momenteel in het Belgisch Stripcentrum te bezichtigen is. De ondertitel van de expo is veelzeggend: ‘een confrontatie van het oeuvre van Marc Sleen met de wereld van vandaag’. Blijft Nero overeind in tijden van woke? De curatoren Yves Kerremans, Noël Slangen, Barly Baruti (een van de bekendste Congolese striptekenaars) en journalist Christophe Deborsu toetsen op spitsvondige wijze Sleens tijdsbeeld af met de wereld van vandaag, met wat veranderde en evolueerde en hoe beelden van vroeger soms botsen met de waarden van vandaag.

Marc Sleen werd meermaals gecensureerd door de katholieke krant De Standaard wegens te veel bloot in zijn tekeningen. In de stripwereld waren het na de Tweede Wereldoorlog preutse en vrouwonvriendelijke tijden. Meermaals werden zo borsten geretoucheerd. Sleens werk weerspiegelde de normen die in die jaren golden. Zelf stak Sleen er meermaals de draak mee. Ook in 1981 toen hij voor de grap een erotische aankondiging maakte voor het album ‘De Toverfluit’, dat trouwens nooit werd uitgegeven.

Sleens blik op de wereld vertaalde zich ook in karikaturale verbeeldingen van personages uit andere werelddelen. Hoe vaak moesten Afrikaanse of Aziatische personages eraan geloven? Stereotypen van de kannibaal, de hutbewoner en de lispelende Chinees waren er altijd bij. Bij zijn overstap van Het Volk naar De Standaard in 1965 bracht hij het album ‘Het Bobobeeldje’ uit. Op de cover zien we hoe kannibalen Nero in verschillende stukken willen opeten.

Allerlaatste album (?)
Met de uitgave van ‘De Hemeltergers’ ligt een volledig nieuw Neroverhaal in de winkel. Het scenario is geschreven door cartoonist Kim Duchateau en de tekeningen zijn van de hand van Dirk Stallaert, die reeds de 40 laatste Neroalbums heeft getekend. Een beetje misleidend is de titel: ‘de nieuwe avonturen van Nero & Co’. De Stichting Marc Sleen laat weten dat het wel degelijk om het allerlaatste (hommage)album gaat. Nadien is het gedaan. En dat is jammer, want dit had een zeer goede doorstart voor Nero kunnen betekenen.

Het verhaal zou zowaar ontsproten zijn uit Sleens brein. Het is pure kolder, surrealistisch, maatschappijkritisch, actueel, met cameo’s, zonder de vele details in de tekeningen van Stallaert te vergeten. Het is ook een lang verhaal met niet minder dan 64 bladzijden (!). Enig minpuntje is het ontbreken van herkenbare plekken of gebouwen in het Brusselse die zo kenmerkend waren voor de oudere albums. Het blijft een prachtige gekartonneerde uitgave met een cover die pure nostalgie uitstraalt.

Kortom, het ideale kerstgeschenk!

Laurent Van Der Elst, met dank aan de
Stichting Marc Sleen voor de gebruikte afbeeldingen.