Stripbespreking: Munuera/Beka, De blauwbloezen nr. 65. De Oorlogscorrespondent, Dupuis, 2020.
De legendarische reeks De Blauwbloezen staat op een keerpunt. Scenarist Raoul Cauvin (82 jaar) wil ermee stoppen. Tekenaar Lambil (84 jaar) wil doorgaan. Een uitzonderlijke situatie die de serie even on hold heeft gezet. Nog voor de verschijning van nr. 64, is er nr. 65 door gasttekenaar Jose Luis Munuera en het scenaristenduo Beka. Een verfrissende keuze, zo blijkt.
De reeks — alle liefhebbers hebben wellicht een eigen favoriet album, Blauwbloezen pakken kozakken (nr. 12) wat mij betreft — heeft ons sinds de jaren ’70 met humor ondergedompeld in de Amerikaanse burgeroorlog. De verhalen spelen zich steeds op een goed gedocumenteerde historische achtergrond af. Maar het hoofthema blijkt toch een aanklacht tegen de waanzin van oorlog tout court: de propagandaoorlog, het blind en absurd inzetten van mensenlevens, van kinderen, de soldaten als speelbal van generaals, de desinformatie, … en de diepe kloof die er gaapt tussen verlangen naar eewige roem op het slagveld (Sergeant Chesterfield) en gewoon overlevingsdrang (korporaal Blutch). Maar in elk verhaal zijn het diepmenselijke gevoelens die deze twee totaal verschillende personnages met elkaar verbinden. De mix van realisme en humor zorgt ervoor dat het niet te moraliserend of te klef wordt.
Neemt iemand het kwalijk als ik zeg dat er wat sleet op het concept zat in de laatste albums? Zowel het scenario als de tekening had de gekende scherpte verloren. De slag van de krater (nr. 63) van het duo Cauvin en Lambil had meer van een verlenging of herhaling dan van een nieuw album. Sorry. En het is een fan die het zegt …
Met De oorlogscorrespondent blijven Munuera en Beka volledig trouw aan de oorspronkelijke geest van de serie van Cauvin en Lambil, zowel qua tekenstijl als qua verhaallijn. De zwijgzame en observerende Engelsman William Howard Russell (1820-1907) wordt aanzien als de eerste echte oorlogscorrespondent. Hij wordt door The Times uit Londen als verslaggever uitgestuurd. De Noordelijken zien hierin een kans om hun zaak bij de Engelse publieke opinie te bepleiten (Blutch en Chesterfield krijgen in de strip de taak de journalist te beschermen). Maar terwijl iedereen rondom hem probeert om hem het eigen gelijk op te dringen, blijkt de journalist niet voor of tegen de Noordelijken of de Zuidelijken te zijn. Hij brengt gewoon de feiten, zonder vooroordelen, merkt Blutch op. En die volstaan. Wat de correspondent het meest treft, is niet de propaganda die de oorlogsmachine voedt, maar de impact van de oorlog op de mensen. Dat laatste krijgt in dit album een mooie plaats doorheen het verhaal van Daisy en de weeskinderen waar ze voor zorgt. Kortom: geschiedenis, humor, romantiek en avontuur. De bande dessinée franco-belge op zijn best, door de spanjaard Jose Luis Munuera en het duo Beka.
Uit Kortweg 88 – augustus 2021